Miemern

In duustere nevels
wörden niet bestaonde poppies
op de braandstaopel
van mien deinken opofferd
an het ongriepbaore
van mieghommels en witte wieven

Op dikke zwarfstienen
tussen zwiegende bomen
die mit heur twiegen
zachies in de wiend
mij mitneemt naor
wat der hier lang eleden gaonde was

Blaozen mien dromen
boven mien theewater uut